Η φρικτή χυδαιότητα της υποκρισίας

Για την οικονομία της συζήτησης, ας συμφωνήσουμε στα βασικά.

Η ελληνική ιστορία είναι «μπουκωμένη» από περιπτώσεις «σωτήρων» που αποδείχθηκαν όχι μόνο ελάχιστοι αλλά και επικίνδυνοι ή ακόμη και επιζήμιοι για τον τόπο. Θα χρειαστεί να «σκάψει» κανείς πολύ πίσω στο χρόνο για να βρει το σημείο «μηδέν» από όπου άρχισε να ξετυλίγεται η μακρά λίστα τέτοιων ανθρώπων που βρέθηκαν στην εξουσία. Αν, δε, επιχειρήσει κάποιος να κάνει μια υποτυπώδη ιεράρχηση των ονομάτων, θα διαπιστώσει πως ο συνωστισμός είναι τέτοιος και ο ανταγωνισμός τόσο έντονος, που οι ενστάσεις δεν θα έχουν τελειωμό.

Του Νικόλα Ακτύπη

Επίσης, τούτο το κείμενο γράφεται σε Μέσο ιδιοκτησίας Αλαφούζου και κατά συνέπεια από υπάλληλό του, όπως μαρτυρά η υπογεγραμμένη από τα δύο μέρη σχετική σύμβαση εργασίας. Με τον πρόεδρο του ομίλου, λοιπόν, να βρίσκεται σε ανοιχτό «πόλεμο» με την παρούσα κυβέρνηση, είναι εύκολο -σε αυτή τη βάση- να αποδομήσεις κάθε μία λέξη που ακολουθεί. Ο συνειρμός «Αλαφούζος-υπάλληλος-πληρωμένος κονδυλοφόρος» μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα που οδηγεί στην αμφισβήτηση αλλά και «απόδειξη» πως απέναντί σου δεν στέκεται τίποτα περισσότερο από ένα φερέφωνο…

Εφόσον ξεπεράσουμε τέτοιου τύπου αγκυλώσεις, ας επανέλθουμε στο «Δεν μας χέζ…ς ρε Αλέξη», στο οποίο η αυτολογοκρισία δεν επέτρεψε να εμφανιστεί ολόκληρο και να μπει στη θέση που ίσως του άξιζε ως τίτλος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως και να το κάνουμε, είναι λίγο χυδαίο το συνώνυμο του ρήματος αφοδεύω και η χυδαιότητα σε γενικές γραμμές δεν είναι ωραίο πράγμα, ακόμη και ως μέσο προσέγγισης αντίστοιχων πρακτικών.

Φυσικά η χυδαιότητα δεν εξαντλείται στον προφορικό ή το γραπτό λόγο. Άλλωστε, αυτή είναι και η πλέον ανώδυνη μορφή της. Ενοχλεί τα μάτια ή τα αυτιά σου και… τέλος. Δεν έχει άλλο. Αντίθετα, όταν τη βιώνεις, όταν τη ζεις καθημερινά, δεν μπορείς απλά να την προσπεράσεις. Αν, μάλιστα, αφορά τις ενέργειες, τις παραλείψεις ή τα πεπραγμένα μιας κυβέρνησης, είναι πρακτικά αδύνατο να μην σκοντάφτεις σε κάθε σου βήμα πάνω της.

Και αυτό διότι χυδαιότητα είναι το να συμπεριφέρεσαι με τρόπους τους οποίους εσύ στηλίτευσες κι ενώ αυτή η στάση σου αποτέλεσε το διαβατήριό σου για την εξουσία.

Χυδαιότητα είναι να θεωρείς ότι η «προίκα» του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, την οποία οικειοποιήθηκες, θα σου εξασφαλίζει εσαεί μια θέση στο απυρόβλητο και θα σου επιτρέπει αέναα να στηρίζεις την επιβίωσή σου στην υπενθύμιση του τι έκαναν οι άλλοι πριν από σένα.

Χυδαιότητα είναι να παίρνεις ένα «ΟΧΙ» (χωρίς να εξετάζουμε τι οδήγησε τον καθένα να το φωνάξει σ’ εκείνο το δημοψήφισμα) και να το μετατρέπεις σε «ΝΑΙ».

Χυδαιότητα είναι να κόβεις συντάξεις από ΑΜΕΑ και να επιτρέπεις στους υπουργούς σου να βγαίνουν και να υποστηρίζουν το αντίθετο, δίχως να κοκκινίζουν.

Χυδαιότητα είναι να έχεις πάρει διαζύγιο με τον πολιτικό ρεαλισμό σε ό,τι αφορά τη μεταναστευτική πολιτική. Να κάνεις πολύ λίγα και κυρίως πολύ αργά, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ικανοποιήσεις ούτε τους μέσα, τους οποίους χαρίζεις με τις τραγελαφικές παλινωδίες σου στην άκρα δεξιά, ούτε τους έξω που καταφθάνουν απελπισμένοι θεωρώντας πως πάτησαν Ευρώπη.

Χυδαιότητα είναι να κατηγορείς τα μεγάλα συμφέροντα και τη διαπλοκή, αλλά ταυτόχρονα να προσπαθείς να μπεις στο «παιχνίδι», έχοντας την αφέλεια τύπου που μπουκάρει στο καζίνο και θεωρεί πως θα κατατροπώσει τον κρουπιέρη που επιβιώνει χάρη σε τέτοια κορόιδα που του στέλνει ο θεός.

Χυδαιότητα είναι να κατηγορείς το πελατειακό κράτος και τελικά να γίνεσαι ο καλύτερος… πελάτης τέτοιων πρακτικών, βολεύοντας τους δικούς σου. Αυτή κι αν είναι χυδαιότητα, Αλέξη. Το να γίνεσαι πρωθυπουργός με σλόγκαν το «η ελπίδα έρχεται» και τελικά αυτό να ισχύει μόνο για τα παιδιά που γεννήθηκαν από τον κομματικό σου σωλήνα.

Χυδαιότητα είναι να ακολουθείς πολιτικές που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το «πρώτη φορά Αριστερά» και να θεωρείς πως το «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς» αρκεί να αιτιολογήσει τη στάση σου, τη στιγμή που εσύ ο ίδιος κατηγορούσες ανάλογες πρακτικές τα τελευταία χρόνια.

Χυδαιότητα είναι να προδίδεις εκείνους που σε πίστεψαν και τους συντρόφους σου. Και ακόμη μεγαλύτερη είναι να μην ζητάς συγγνώμη -έστω και για τους τύπους, αλλά να έχεις το θράσος να τους κοιτάς στα μάτια σαν να πρόκειται για μια σκανταλιά που όλοι θα σου συγχωρούσαν και όχι για αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον του λαού που σε εξέλεξε.

Χυδαιότητα είναι να συμπεριφέρεσαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα έκαναν εκείνοι από τους οποίους θελήσαμε ν’ απαλλαγούμε και να απαιτείς να μην το παρατηρήσει κανείς ή όταν αυτό συμβαίνει, να το αποδίδεις σε οτιδήποτε άλλο εκτός από εσένα.

Και για να το κλείσουμε κάπου εδώ, χυδαιότητα είναι να συνδυάζεις την Αριστερά με την υποκρισία και να παραμένεις ανυπόφορα υπερφίαλος και ταυτόχρονα αθεράπευτα αφελής μετά από όλα όσα έχουμε τραβήξει και επί των ημερών σου.

Αυτά είναι χυδαιότητα. Κι αν ακόμη κάποιοι έχουν τη διάθεση να αιτιολογήσουν τις ακολουθούμενες πολιτικές ως αναπόφευκτες κι επομένως να μην στις χρεώσουν, δεν ισχύει το ίδιο για τα πρόσωπα που τις υλοποιούν πιάνοντας με τις ευλογίες σου το πρώτο διαθέσιμο στασίδι που θα βρεθεί μπροστά τους... Όχι το «δεν μας χέζεις ρε Αλέξη»…